Berberys

Berberys jest krzewem ciernistym, więc sadzimy go z dala od ścieżek i drzwi. Niektóre gatunki, na przykład berberys Thunberga (Berberis thunbergii), świetnie się nadają na chroniące ogród żywopłoty. Berberys rośnie na każdej glebie. Wszystkie gatunki się dobrze rozwijają na słonecznych stanowiskach, a gatunki zimozielone znoszą niewielki stopień zacienienia.

Kłujący kobierzec

Ozdobną rośliną pokrywową jest berberys Wilsona (Berberis wilsoniae), ale w środkowej i wschodniej części naszego kraju może on wymarzać w czasie ostrych zim. Jest to najniższy, najsilniej rozgałęziony i najbardziej ciernisty berberys spośród uprawianych w Polsce. Jego liście latem są szarozielone, jesienią zaś stają się szkarłatne i długo utrzymują się na pędach.

Berberys jest rośliną ozdobną, najczęściej sadzoną na skwerach i w parkach. Wczesną wiosną możemy podziwiać czerwone ulistnienie berberysów, które pięknie kontrastuje ze świeżą zielenią. W czasie zimy owoce berberysu stanowią cenne pożywienie dla ptaków. Najbardziej typowy i znany jest berberys zwyczajny (Berberis vulgaris), niemniej jednak daje się wyróżnić wiele gatunków tego interesującego krzewu, na przykład: berberys bukszpanolistny (Berberis buxifoli), berberys chiński (Berberis chinensis), berberys koreański (Berberis koreana), berberys brodawkowaty (Berberis verruculosa) czy berberys Julianny (Berberis julianae).

Uwaga, rdza!

Berberysy mają dwie wady:

• kwiaty większości gatunków mają nieprzyjemną woń,
• rośliny są podatne na rdzę źdźbłową, groźną chorobę zbóż.

Dlatego berberysów, a zwłaszcza berberysu zwyczajnego, który jest najbardziej podatny na zakażenie tym grzybem, nie wolno sadzić w pobliżu terenów rolniczych. Jeżeli jednak zastanawiasz się nad żółtym czy czerwonym akcentem we własnym ogrodzie, rozważ posadzenie berberysu.