Zawilce japońskie
Zawilce japońskie pochodzą z Dalekiego Wschodu, Chin i Japonii. Uprawiane są trzy gatunki i ich odmiany mieszańcowe. Różnią się przede wszystkim odpornością na mróz, musimy więc zawsze ustalić, jaki mamy gatunek i jak go należy pielęgnować. W warunkach naturalnych zawilce te rosną w lasach, wymagają więc ziemi zasobnej w składniki pokarmowe, ale lekkiej i przepuszczalnej. Ponieważ na korzeniach powstają liczne pąki, łatwo je rozmnożyć, ale też trudno wyplenić. Zawsze po wykopaniu pozostają resztki korzeni, dające początek nowym roślinom. Warto o tym pamiętać, planując rabatę bylinową.
Co warto wiedzieć o zawilcach japońskich?
Przesadzać i dzielić zawilce najlepiej wiosną, w kwietniu lub w maju. Zawilce japońskie są dość odporne na choroby i szkodniki. Najczęściej cierpią z powodu suszy, wymagają więc dość obfitego podlewania. Dobrze się czują w lekkim, ale wilgotnym cieniu drzew. Zawilec japoński tworzy spore kępy dużych, złożonych, ciemnozielonych liści. Pędy kwiatostanowe dorastają do 60-130 cm wysokości, są rozgałęzione i zakończone wielokwiatowymi baldachami. Kwiaty bywają białe, bladoróżowe lub purpuroworóżowe, rozwijają się od sierpnia do października. Zawilec ten wytrzymuje mróz do -15 stopni Celsjusza.
Zawilec kutnerowaty osiąga wysokość ponad jednego metra, ma pędy mocno rozgałęzione, a wyróżnia się gęstym białym kutnerem na spodniej stronie liści. Lepiej znosi mróz, nawet do -25 stopni Celsjusza. Jego kwiaty są przeważnie różowe, o średnicy 6-8 cm.
Zawilec ogrodowy – pod tą nazwą grupuje się odmiany pochodzenia mieszańcowego. Dorastają one do wysokości około 100 cm. Liście mają ciemnozielone z wierzchu, a szarozielone pod spodem. Kwitnienie rozpoczyna się na początku września i trwa niemal do listopada. Kwiaty są białe lub lilioworóżowe, o średnicy ponad 7 cm. Niestety nie wszystkie nadają się do uprawy w naszych ogrodach ze względu na wrażliwość na mróz. Późną jesienią, po ścięciu części naziemnych, należy nakryć je grubą warstwą suchych liści lub torfu.
