Lebiodka pospolita
Lebiodka pospolita jest byliną o czerwonawych, owłosionych łodygach (30-80 cm wysokości). Powszechnie występuje w całej Europie. Ma szerokojajowate lub eliptycznolancetowate liście ułożone na krzyż naprzeciwlegle. Kwiaty lebiodki są purpurowo-różowe lub białe, zabrane w szczytowe podbaldachy.
Działanie lebiodki
Naukowcy udowodnili antyseptyczne, przeciwzapalne, rozkurczowe i przeciwgrzybiczne działanie tymolu i karwakrolu, które zawarte są w olejku eterycznym lebiodki. Napar z lebiodki pospolitej zaleca się w leczeniu zapalenia oskrzeli i w objawowym leczeniu zaburzeń trawienia. Olejek eteryczny lebiodki działa antyseptycznie, wzmacniająco i pobudzająco, zwalcza także zakażenia przewodu moczowego, płuc i jelit.
Lebiodka pospolita pomaga leczyć aerofagię (nadmierne połykanie powietrza) oraz objawy nadmiernej fermentacji jelitowej. Jest skutecznym środkiem przeciwkaszlowym i wykrztuśnym w zapaleniu oskrzeli. Lebiodka jest również stosowana zewnętrznie: wchodzi w skład maści i olejków do masaży, które pomagają uśmierzyć ból w chorobach reumatycznych i migrenach.
W dużych dawkach lebiodka może działać pobudzająco, dlatego mogą ją stosować jedynie osoby dorosłe. Olejek eteryczny nie powinien być przyjmowany bez porozumienia z lekarzem. Stosowany miejscowo może działać drażniąco na skórę i błony śluzowe. Lebiodka pospolita jest przede wszystkim przyprawą, powszechnie używaną w przemyśle rolno-spożywczym. Dawniej, w trudnych czasach, jej liście zastępowały tytoń. Szczyty rośliny były też używane jako naturalny barwnik do farbowania wełny. Do dziś na wsiach klasycznym lekiem na kręcz szyi jest lebiodka pospolita, której świeżymi łodygami owija się bolącą szyję.
