Malpigia granatolistna

Malpigia rośnie dziko w tropikalnych rejonach Ameryki Południowej. Krzew ma liście naprzeciwległe osadzone, owalne lub eliptyczne, o zaostrzonych wierzchołkach. Różowoczerwone kwiaty są zebrane po 3-5 w baldachy. Owocem jest jasnoczerwony pestkowiec o miękkiej owocni, bardzo soczystej, kwaśnej, u lepszych odmian słodkiej.

Właściwości malpigii

Owoc, wyjątkowo bogaty w witaminę C, osiąga pełnię dojrzałości w kilka dni po kwitnieniu (zbiory odbywają się po każdym kwitnieniu, trzy razy w roku). Owoce są wrażliwe na wysoką temperaturę i bardzo szybko się psują. Dlatego ważne jest zadbanie o specjalne warunki do przechowywania, zwłaszcza schłodzenie, niezbędne do zachowania pełni składników leczniczych. Malpigię stosuje się w postaci proszku lub tabletek z owoców. Roślina jest obecnie uprawiana w wielu krajach, np. w Brazylii, USA.

Owoc malpigii jest jednym z owoców bogatszych w witaminę C – jej zawartość wynosi około 3,3%. Ponadto malpigia zawiera inne witaminy (A, B1, B6), cukry i liczne składniki mineralne (wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas). Najcenniejszym składnikiem malpigii jest występująca obficie w owocach witamina C (kwas askorbinowy). Bierze ona udział w wytwarzaniu tkanki łącznej i w budowie naczyń krwionośnych, chrząstek i oseiny w kościach. Ponadto pobudza dojrzewanie krwinek czerwonych. Zażywana w dużych dawkach (500 mg dziennie) witamina C wspomaga leczenie chorób przeziębieniowych, jest także stosowana w ogólnym osłabieniu oraz w okresie rekonwalescencji.

Preparaty z malpigii granatolistnej powinny być wytwarzane w odpowiedni sposób, zapewniający zachowanie wystarczającej zawartości witaminy C (minimalnie 5%). Należy pamiętać, że witamina ta ulega rozpadowi pod wpływem światła i wysokiej temperatury. Dotychczas nie stwierdzono żadnego szkodliwego działania malpigii. Nadmierne spożywanie witaminy C uzyskanej z owoców może spowodować jednak pewne zaburzenia jelitowe. Maksymalną dawką dobową jest 1 g. Dawki podawane dzieciom powinny być odpowiednio mniejsze i dostosowane do ich wieku.

Owoce malpigii były tradycyjnie stosowane przez Indian z lasów amazońskich jako pożywienie i jako lekarstwo na biegunkę i zaburzenia czynności wątroby. W XVI wieku także konkwistadorzy hiszpańscy odkryli wzmacniające właściwości tych czereśniopodobnych owoców i nadali im używaną do dziś potocznie nazwę acerola.