Len zwyczajny

Powszechnie uprawiany w całej Europie len zwyczajny jest rośliną roczną, osiągającą około 70 cm wysokości. Ma liście drobne, siedzące, lancetowate, długo zaostrzone. Jasnoniebieskie, pięciopłatkowe kwiaty lnu są zebrane w wiechowate kwiatostany. Owocem jest jajowata, pięciokomorowa torebka, zawierająca 10-12 płaskich, podługowatych nasion jasno- lub ciemnobrunatnych.

Zastosowanie lnu

Surowcem leczniczym są nasiona, zwane siemieniem lnianym. Zbiera się je latem, gdy owoce są dojrzałe. W fitoterapii używa się całych lub rozdrobnionych nasion, wytłoków (zmielone makuchy lniane nazywane mączką lnianą) i oleju tłoczonego na zimno.

Siemię lniane zawiera 35-45% oleju. Olej ten jest doskonałym źródłem nienasyconych kwiatów tłuszczowych z grupy omega-3. Zawiera również sporo białka (albuminy), śluz roślinny znajdujący się w łupinie nasiennej,  także fitosterole, lignany i glikozydy cyjanogenne. Spożywanie tych ostatnich nie jest niebezpieczne, gdyż sok żołądkowy zapobiega przekształceniu się glikozydów w cyjanki.

Olej lniany wykorzystywany jest nie tylko w lecznictwie, ale od lat używany także jako olej jadalny. Należy jednak pamiętać, że bardzo szybko się ulatnia (jełczeje). Olej lniany znalazł również zastosowanie w przemyśle. Jako tzw. olej schnący używany jest do wyrobu m.in. farb, lakierów, pokostów i linoleum.

Nasiona lnu działają osłaniająco, zmiękczająco, lekko przeczyszczająco, zmniejszają stężenie lipidów we krwi. Olej lniany przyspiesza procesy gojenia skóry i błon śluzowych, zmniejsza stężenie glukozy we krwi. Wytłoki działają osłaniająco i lekko przeczyszczająco. Siemię lniane jest zalecane w leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy oraz uchyłkowatości jelit.